A inxustiza
Amencera tépedo. As raiolas do sol coábanse polas fiestras, que xa permanecían francas dende
as primeiras horas do abrente.
Os avós acordaban cedo, e erguíanse con ansia. Os animais berraban famentos na corte e
obrigaban ós moradores a facer uns horarios temperáns.
A primeira en resollar era a pequena Lúa,que comezaba a pedir o almorzo con tenacidade.
Logo , Rosalía, demoraba até que Mercedes, a nai,intranquila, a espertaba.
A familia dormía no sobrado, pero a vida desenvolvíase na cociña. Todas as mañáns almorzaban
xuntos. A nai, preparaba a Rosalía para asistir á escola. A roupa de cote gardábase no chineiro da
cociña, dentro da porta abatible.O berce de Lúa estaba colocado preto del, case no medio da
estancia.
Unha mañá en que Mercedes vestía á súa filla Rosalía para a escola ocorreu a desgraza.Lúa, que
estaba coas manciñas agarradas ós barrotes do berce, perdíu a estabilidade e, xirando sobre si
mesma, deu a volta e caeu de bruzos cos braciños infantís dentro da pota de auga fervendo
que,inapropiadamente, estaba situada detrás dela.
A sinrazón prendeu na familia e, todos a un, socorreron á meniña. A nai bulía arreguizada
procurando que o mal non fose a maiores. Ergueu á pícara no regazo e tentou quitarlle a rebeca, coa
mala sorte de que a pel dos braciños saía apegada na la da manga.
Aquilo non pintaba ben. A nena choraba sen acougo, non calmaba cos agarimos desesperados da
súa nai.
Rosalía perdeu a noción do tempo.O desacougo prendeu nela, incapaz de facer nada pola irmá.
De súpeto, Mercedes descargou nela toda a súa frustración, acusándoa de ser quen empurrara o
berce.
Rosalía non soubo dar creto dos feitos, mais parecía que as evidencias a facían culpable. Ela non
fora consciente de bater no berce en ningún momento, pero a traxedia estaba aí, diante dos seus
ollos infantís. Sentíase mermada e fráxil. Con seis aniños non tiña espíritu de crítica, tan só
aceptaba as cousas como viñan.
No camiño que a levaba á escola baleiraba as bágoas pola irmá querida e, tamén pola grande
malleira recibida por parte da nai, que entolecera coa traxedia. Ela percibía a dor de Lúa e sentía, no
aturdimento, que debía ser a culpable.
Mercedes levou a Lúa a facer as curas, pero o médico foi tan brután coa pequena que decidíu
que a súa filla non volvía nunca máis a porse nas mans dese matasáns. Ela mesma lle fixo as curas
todos os días.
A hora do tratamento convertíase nun feito difícil de soportar.
Finalmente, Lúa, despois de tanto sufrir, curou, aínda que como recordo conservaría sempre
unhas feas cicatrices na flexura do cóbado.
Nunca quixo facerse cirurxía e, o máis importante e que, nunca, nunca, llo tivo en conta a súa
irmá, algo que ela agradeceu no fondo do seu corazón senlleiro. Mais, a nai, pola contra, cada vez
que viñan visitas á casa, esforzábase en sacar o tema e, sinalaba co dedo acusador á responsable.
Sempre que ocorría isto, a autoestima de Rosalía, precaria de por si, empequenecía aínda máis.
Pasaron os anos e, Rosalía, que nunca superara o suceso, matinaba co frecuencia nel, xa que era
un tema do que se falaba moito, sobre todo cando a nai se enfrontaba a ela.
Un día, pensando en soidade, prendéuselle unha luz. Era maior e xa escoitara falar dos
accidentes no fogar. Por vez primeira, colleu conciencia dos feitos e, recordou que aquel fatídico día
había unha meniña que apenas sabía andar, arredor dunha pota fervendo, que un maior puxera no
espazo de xogo de Lúa. Tamén estaba o berce, que Rosalía non acordaba ter empurrado. Tal vez a
nena incluso podía ter perdido o equilíbrio, precipitándose cara atrás e arrastrando con ela o berce.
A pota, claro está, colocárana mesmo detrás de Lúa. A traxedia conspirara cunha facilidade
pasmosa.
A partires dese instante de clarividencia, cada vez que a nai sacaba o tema, acusándoa, Rosalía
enfrontábase a ella e expoñíalle as cousas como ela as vía realmente.
Pronto a fixo entrar en razón pois, chegou un momento a partir do cal nunca mais se buscaron
culpabeis. Quizabes, os verdadeiros implicados, non atoparon con que xustificarse ante as
evidencias que lles expoñía, con toda seguranza, unha nena inxustamente acusada.
Rosalía e Lúa seguen a ser as mellores irmáns e, a sombra da traxedia nunca se interpuxo entre
elas, máis ainda, a dura infancia lonxe de separalas, estreitounas para sempre, nunha ligazón
dificilmente destructible.
África Leal